Nawet jeśli są to bardzo płytkie zainteresowania, nie ulega wątpliwości, że ma je każdy z nas. Bez względu na to, czy uprawiamy ogródek, szklarnię na parapecie, malujemy obrazy, zbieramy zapałki, czy śpiewamy w amatorskim chórze kościelnym- wszystko zasługuje na uznanie jako przejaw aktywności i podświadomej chęci rozwoju.

 

Najwięcej pasji ma oczywiście młodzież. To właśnie ona potrafi godzinami oddawać się temu, co lubi robić najbardziej. Młodzi przeważnie nie są obciążeni bolączkami życia dorosłych i nie spoczywa na nich bezpośrednia odpowiedzialność za życie drugiego człowieka. Kiedy już wkraczają w prawdziwą dorosłość i zderzają się z inną codziennością, zaczynają skracać czas poświęcany na pielęgnowanie swojego hobby. Niektórzy nawet zapominają o własnych planach z beztroskich lat, albo boją się ich realizacji. 

 

Niespełnione marzenia mogą niestety budzić frustrację w kolejnych etapach życia. Tu szerokim ukłonem wita się pan ‘kryzys wieku średniego’. Nachodzi w pewnym wieku taki moment, w którym robimy podsumowanie swojego dotychczasowego istnienia i poczynań. I nagle jeden z nas zauważa, że nie kupił motoru, inny że nie nauczył się grać na gitarze, albo nie zrobił sobie tatuażu. Dlatego nie budzi zdziwienia fakt, że czterdziestolatki, które już odchowały dziatwę, rozglądają się za możliwością spełnienia nastoletnich marzeń. Zaczynają podróżować, zwiedzać różne zakątki świata, kupują wymarzone dwa kółka, lub sportowe auto (opcja dla zamożniejszych…), a niespełnieni rockmeni postanawiają brać lekcje gitary. Poznań potrafi zaskakiwać ilością ulicznych grajków w średnim wieku. Czasem jest to ich nowy sposób na życie, innym razem tylko odskocznia od trosk dnia codziennego. Bez względu na pobudki z jakich ktoś zaczął spełniać swoje marzenia sprzed lat pocieszający jest fakt, że wielu z nas jednak potrafi odnaleźć w sobie tę idealistyczną cząstkę.